Rodzima ichtiofauna Polski oprócz ryb reprezentowana jest przez cztery gatunki minogów. Liczebność tych najprymitywniejszych kręgowców w ostatnich kilkudziesięciu latach w Polskich wodach znacznie zmalała. Główne przyczyny ich wymierania związane są z przekształceniami ekosystemów wodnych. Zabudowa hydrotechniczna, przekształcenia koryt rzecznych oraz zanieczyszczenia były przyczynami spadku liczebności wielu gatunków ryb, w tym również minogów.

W trakcie odłowów narybku pstrąga potokowego stwierdziliśmy również występowanie dorosłych minogów strumieniowych (Lampetra planeri). Spośród czterech gatunków minóg strumieniowy jest najpospolitszy w Polsce. Występuje głównie w górnym dorzeczu Odry, Łaby, Wisły oraz rzekach przymorskich. W dorzeczu Pasłęki występowanie minoga strumieniowego znane było wcześniej, ale stanowiska w rzekach Łukcianka i Rentynka nie były potwierdzone od kilkunastu lat. Minóg strumieniowy zasiedla małe rzeki i potoki, o podgórskim i wyżynnym charakterze, zaliczane do rzecznych krain pstrąga lub lipienia. Preferuje wody czyste, dobrze natlenione z dnem kamienisto-żwirowym o szybkim przepływie. Z kolei larwy minoga strumieniowego przez kilka lat żyją zagrzebane w humusowo-piaszczystych nanosach. Larwy minoga strumieniowego odżywiają się szczątkami roślin i glonami, a osobniki dorosłe po przeobrażeniu się nie pobierają pokarmu.

Minogi strumieniowe odbywają tarło w podobnych miejscach co pstrągi potokowe. Tarło minogów odbywa się na przełomie kwietnia i maja. Ikra składana jest do gniazd mających formę niewielkich dołków. Po tarle, w okresie 2-3 tygodni wszystkie dorosłe minogi strumieniowe giną. Minogi strumieniowe w płytkich strumieniach są łatwe do zaobserwowania. Pozwólmy im odbyć w spokoju tarło, a wszystkich kolegów i sympatyków prosimy o informacje dotyczące miejsce w których obserwowaliście minogi.